ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑΣ

ΜΕΡΟΣ 2^ο: ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ; ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ.

Συνοψίζοντας την κατάσταση που παρουσιάσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, μπορούμε να πούμε ότι: με ευθύνη όλων των μέχρι σήμερα Κοινοτικών Αρχών και τίμημα την απώλεια ή τον κίνδυνο απώλειας κοινόχρηστων χώρων (5 στέμματα κοντά στην εκκλησία, Ο.Τ. 142, Ο.Τ. 49Α, Ο.Τ. 121), φτιάχτηκαν παράγκες για να παίξουν το ρόλο σχολείου, που όμως είναι εντελώς «ξεκρέμαστο». Και αυτό γιατί:

α) Στεγάζεται σε καταπατημένη πλατεία.

β) Το Γυμνάσιο, επιπλέον, στεγάζεται σε αυθαίρετο κτίσμα! (αν δεν είναι έτσι, τους προκαλούμε να παρουσιάσουν την άδεια οικοδομής στους γονείς, προκειμένου να ελέγξουν π.χ. τη στατική επάρκεια του κτιρίου).

γ) Ο χαρακτηρισμός της «βίλας Προκοπίου» σαν σχολικού χώρου, με απόφαση του Νομάρχη (ΦΕΚ ΑΑΠ/603/2009) είναι αστείος, όχι μόνο γιατί βαφτίζει «σχολείο» μια μονοκατοικία αλλά και γιατί, σύμφωνα με τη νομολογία (ΣτΕ 1256/2003, 813/2004, 3661/2005 κ.ά.), οι Νομάρχες δεν έχουν αρμοδιότητα για καθορισμό χρήσεων, ιδίως όταν πρόκειται για σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι, οποιοσδήποτε θίγεται από τη λειτουργία του σχολείου εκεί, μπορεί ευκολότατα να πετύχει ακύρωση της απόφασης.

δ) Ομοίως ακυρωτέα και παράνομη θα είναι και οποιαδήποτε τροποποίηση στο Ο.Τ. 121, αν προβλέπει μείωση και όχι ορθολογική αναδιάταξη των κοινόχρηστων χώρων. Ως προς αυτό όμως δεν έχει δρομολογηθεί απολύτως τίποτα, ούτε καν σε επίπεδο εξαγγελίας!

Έλεος πια! Κοτέτσι να ’φτιαχναν, πιο πολύ θα το μελετούσαν. Εντάξει, το να γίνει ένα σχολείο σωστά και σχεδιασμένα είναι δυσκολότερο από ένα κοτέτσι, αλλά όχι και το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου.

1) Ας ξεκινήσουμε από το πόσα και ποιας δυναμικότητας σχολεία χρειαζόμαστε. Αυτό το ζήτημα είναι καθαρά τεχνικό, αρμοδιότητας των ειδικών επιστημόνων, αλλά  προϋποθέτει σεβασμό στον σχεδιασμό της Σαρωνίδας σαν οικισμό 10.000 περίπου κατοίκων. Και αυτό γιατί, αν οι μεσίτες, οι εμποροσπιτάδες και οι εργολάβοι ξεσαλώνουν χτίζοντας παράνομα τριώροφα και τετραώροφα, τότε ο πληθυσμός και η ανάγκη για υποδομές πολλαπλασιάζονται και ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός «πάει περίπατο».

2) Συνεχίζουμε: Πού θα χτιστούν τα σχολεία αυτά; Η νομοθεσία αλλά και η κοινή λογική, απαιτούν την επιλογή των σχολικών χώρων με χωροταξικά και πολεοδομικά κριτήρια, αποκλείοντας τον καιροσκοπισμό και την ψηφοθηρία του κάθε «βλαχοδήμαρχου». Γι’ αυτό, αντί να παίξουμε τους πολεοδόμους, θα απευθύνουμε ένα ερώτημα προς την «ομάδα των 11» (προσοχή! όποιος κάνει οποιονδήποτε συνειρμό με τον τίτλο γνωστής κινηματογραφικής ταινίας, να κάνει αμέσως 10 μετάνοιες): Πετάξατε από το παράθυρο 100 χιλιάδες Ευρώ (και μάλιστα, από ίδιους πόρους της κοινότητας) για την ψευδεπίγραφη «μελέτη καθορισμού χρήσεων γης», μόνο και μόνο για να καθησυχάσετε τους αγαπητούς σας «επιχειρηματίες». Πώς και δεν σας πέρασε απ’ το μυαλό να κάνετε μια μελέτη για το ζήτημα του σχολείου;

3) Αν οι επιλεγμένοι χώροι είναι οικοδομήσιμοι, τότε αγοράζονται ή απαλλοτριώνονται. Αν είναι κοινόχρηστοι, τότε αντισταθμίζονται με απόδοση σε κοινή χρήση ίσης τουλάχιστον έκτασης και στην ίδια «γειτονιά» που και αυτή αγοράζεται ή απαλλοτριώνεται. Σε κάθε περίπτωση, αν πρόκειται για έκταση εντός σχεδίου, απαιτείται η τροποποίησή του και ο καθορισμός ειδικών όρων δόμησης με Προεδρικό Διάταγμα. Αν πρόκειται για έκταση εκτός σχεδίου, υπάρχει η δυνατότητα της «έγκρισης τοπικού ρυμοτομικού».

4) Στο επιχείρημα ότι «οι διαδικασίες αυτές είναι χρονοβόρες», ανταπαντούμε ότι χρονοβόρες είναι οι διαδικασίες που γίνονται «στα μουλωχτά» και υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες. Άλλωστε ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι, αν είχαν γίνει από την αρχή οι σωστές κινήσεις, στα 26 χρόνια που πέρασαν από το 1984 θα είχαν χτιστεί, όχι ένα, αλλά δέκα σχολεία;

5) Τέλος, θα μπορούσε να πει κανείς: «Καλά όλα αυτά, αλλά πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις αγορές ή τις αποζημιώσεις;». Σ’ αυτό, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

α) Η επίκληση του όποιου οικονομικού κόστους, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί διλήμματα του είδους «ή σχολεία, ή ελεύθεροι χώροι».

β) Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να αποχαρακτηρίσουν έναν ή περισσότερους κοινόχρηστους χώρους, τον Συνεταιρισμό, στον οποίον θα περιέλθουν οι εκτάσεις αυτές, πώς σκοπεύουν να τον αποζημιώσουν; Και ας μη μας πουν για «χρησικτησίες» και «ιδιοκτησίες της Κοινότητας», γιατί τέτοιες αηδίες απέναντι σε συμβόλαια, δε μπορούν να σταθούν.

γ) Πέρα από τα παραπάνω, στη Σαρωνίδα συμβαίνει μια πρωτοφανής κατασπατάληση χρήματος: Για τις 100 χιλιάδες, είπαμε ήδη. Να πούμε και για τις 70 χιλιάδες που στοίχισε η νησίδα; Να πούμε για το οικόπεδο στο Ο.Τ. 122, που αγοράστηκε το 2000, ποιος ξέρει για ποιον λόγο, έναντι 20 εκατομμυρίων (τότε) δραχμών; Να πούμε και για τις 410 χιλιάδες για «ανακατασκευή της παιδικής χαράς Ρόδου και Πάρνηθος», προφανώς με κούνιες από ατόφιο χρυσάφι; Τι να πρωτοπούμε και τι ν’ αφήσουμε…

Όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει, αποδεικνύουν σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο όχι απλώς ότι η «πρόβλεψη» και ο «σχεδιασμός» είναι άγνωστες λέξεις για τα σαΐνια που μας διοικούν και επιθυμούν να μας ξαναδιοικήσουν, αλλά ότι ποτέ δεν είχαν, ούτε έχουν σκοπό να φτιάξουν σχολείο. Και ακριβώς γι’ αυτό, προτίμησαν να οξύνουν περισσότερο τα προβλήματα, αποφασίζοντας εν κρυπτώ, μέσα στο κατακαλόκαιρο, την ίδρυση Λυκείου (απόφαση 129/2010)! Η παρουσία κατοίκων ή των Συλλόγων Γονέων κρίθηκε περιττή και το θέμα τέθηκε «προ ημερησίας διατάξεως». Έτσι, με τη συνήθη μέθοδο του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», «αποφάσισαν» ότι η Α΄ Λυκείου μπορεί μια χαρά να στεγαστεί στο «κτίριο της Κοινότητας» (το αυθαίρετο που λέγαμε). Το ότι την Α΄ Λυκείου ακολουθούν (συνήθως) η Β΄ και η Γ΄, ουδόλως τους απασχόλησε και το ερώτημα «ποιος είναι ο (μακροπρόθεσμος, έστω) σχεδιασμός για τη στέγαση του Λυκείου», όσο απαντήθηκε σε σας, άλλο τόσο απαντήθηκε και σε μας.

Στην παραπάνω απόφαση, μάλιστα, επικαλούνται και μια αγνώστων λοιπών στοιχείων «επιστολή 200 και πλέον γονέων, μελών του Συλλόγου Καθηγητών και μόνιμων κατοίκων», με την οποία «δηλώνουν την επιθυμία τους και την άμεση στήριξη και συμπαράστασή τους για την ίδρυση και λειτουργία Λυκείου το σχολικό έτος 2010-2011». Ως προς αυτό, θα μπορούσαμε να υπερθεματίσουμε, κι ας μην έχουμε στα χέρια μας καμία «επιστολή»: Την «ίδρυση και λειτουργία Λυκείου» επιθυμούν και οι 2102 (αποτέλεσμα απογραφής του 2001) κάτοικοι της Σαρωνίδας. Και λοιπόν; Αυτό,  τι σημαίνει; Να μην απομείνει κοινόχρηστος για κοινόχρηστος χώρος; Λύκειο να γίνει και «γαία πυρί μειχθήτω»;

Ας αφήσουμε τα αστεία. Δε μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε ότι υπάρχουν γονείς που δέχονται να τους χρησιμοποιούν σαν πιόνια στο παιχνίδι «ή θα γίνει το σχολείο στην πλατεία, ή δεν θα γίνει καθόλου». Γονείς που ξεχνούν τις ιλαροτραγικές σκηνές που διαδραματίστηκαν την Άνοιξη, όταν ο Διευθυντής του Δημοτικού ήθελε (δικαίως) να κλειδώσει το σχολείο-πλατεία ενώ τα παιδιά απ’ έξω απαιτούσαν (δικαίως και αυτά) να παραμείνει ανοιχτός ο ίδιος χώρος της πλατείας-σχολείου, όπου παίζουν μπάσκετ;

Εμείς πάντως, δεν θα πάψουμε να υποστηρίζουμε, σαν «ξεροκέφαλοι και δογματικοί» που είμαστε, ότι το σχολείο και οι κοινόχρηστοι χώροι δεν έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, αλλά αποτελούν δυο διακριτά και αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα όλων των κατοίκων της Σαρωνίδας (και όχι μόνο, φυσικά). Είμαστε οι τελευταίοι που θα αμφισβητήσουμε το δικαίωμα των παιδιών και των οικογενειών τους για σύγχρονο σχολείο, αλλά και οι τελευταίοι που θα δεχθούμε εκπτώσεις στα ίσα δικαιώματα της άθλησης, της αναψυχής και της  ποιότητας ζωής.

Όλη αυτή η υπόθεση του σχολείου της Σαρωνίδας, εκτός από τη σημασία της για την τοπική κοινωνία, μας διδάσκει και ένα «μάθημα»: η τακτική «κάθομαι στον καναπέ μου και περιμένω να μου λύσουν τα προβλήματα αυτοί που ψήφισα, ελπίζοντας μοιρολατρικά να αποδειχθούν τίμιοι και ικανοί», δεν βοηθάει ποτέ και σε τίποτα. Όχι, δεν αρκεί απλώς να ψηφίσουμε τους τίμιους και ικανούς, αλλά απαιτείται, πάνω απ’ όλα, να δίνουμε καθημερινά το αγωνιστικό παρόν ελέγχοντας, ενημερώνοντας και διεκδικώντας. Και επειδή οι προηγούμενες αναφορές περιέχουν ισχυρή δόση αυτοκριτικής, θεωρούμε τιμή μας να αγωνιστούμε στο πλευρό της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Γιώργος Κωλέττης

Τάνια Γαλανοπούλου