Η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» είναι το κλειδί για να δυναμώσει η λαϊκή πίεση και αντεπίθεση

Πλαίσιο στόχων πάλης

Για την Περιφέρεια Αττικής προτείνουμε ένα πλαίσιο στόχων πάλης, που υλοποιείται ως μέτωπο αντίστασης με τα ποσά που υπάρχουν, και με κόστος που βαραίνει αυτούς που κέρδισαν, τα τμήματα της πλουτοκρατίας.

1. Αναβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών ζωής σε εργατογειτονιές και την ύπαιθρο με δημιουργία και ενίσχυση δημόσιων δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Παιδείας, Αθλητισμού και πολιτιστικών κέντρων.

2. Ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών, που θα υλοποιεί τα αναγκαία δημόσια έργα υποδομής (νοσοκομεία, σχολεία, υποδομές μεταφοράς κ.λπ.) και θα εφαρμόζει πολιτική ανάπτυξης της λαϊκής στέγης με στεγαστικά προγράμματα, τα οποία θα καλύπτουν τις βασικές λαϊκές ανάγκες (ιδιαίτερη μέριμνα για τα νέα ζευγάρια με ειδικά, πιο ευνοϊκά, προγράμματα). Ολοκληρωμένος σχεδιασμός για την πρόληψη των σεισμικών επιπτώσεων και μέτρα άμεσης αντιμετώπισης καταστάσεων μετά από ένα σεισμό.

3. Αγώνας και κοινός στόχος να κατοχυρωθούν επικοινωνία - ενέργεια - μεταφορές ως κοινωνικές υπηρεσίες. Κατάργηση όλων των διοδίων. Συνολικά ενιαίους αποκλειστικούς φορείς στους τομείς στρατηγικής σημασίας που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

4. Μετατροπή σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων ιδιωτικών εκτάσεων στα βουνά και τα δάση. Συγκρότηση ενιαίου δημόσιου φορέα προστασίας της δασικής περιουσίας. Αναδάσωση καμένων εκτάσεων, προστασία και διαχείριση δασικών οικοσυστημάτων, που συμβάλουν στη συγκράτηση των νερών και τον εμπλουτισμό των υδροφορέων, καθώς και την παραγωγή ξύλου και των προϊόντων του. Μετατροπή σε δημόσια περιουσία των ακτών και ελεύθερων χώρων.

5. Περιβαλλοντικός σχεδιασμός αντιπλημμυρικών έργων και αποκλειστικά κρατική και ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτινων πόρων που θα αφορά την έρευνα, την προστασία και την αξιοποίησή τους συνολικά στη χώρα και κατά υδατικά διαμερίσματα, στον αντίποδα των σχεδίων ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και των οδηγιών απελευθέρωσης της ΕΕ. Κατοχύρωση των υδάτινων πόρων ως λαϊκή περιουσία.

6. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ασφαλούς διαχείρισης των αποβλήτων από ενιαίο κρατικό φορέα, με προτεραιότητες την πρόληψη παραγωγής απορριμμάτων, την προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή, την επιλογή κατάλληλου μίγματος σύγχρονων μεθόδων επεξεργασίας, την κατάλληλη χωροθέτηση των σχετικών υποδομών, με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Οχι στην ιδιωτικοποίηση τομέων του ΕΣΔΚΝΑ.

7. Προστασία ελεύθερων χώρων από την τσιμεντοποίηση, των ποταμών, λιμνών, θαλασσών από τη βιομηχανική ρύπανση και των παραλίων από τα φερτά υλικά. Δίκτυα όμβριων υδάτων στις πόλεις και συντήρησή τους.

8. Διάθεση δημόσιων πόρων για την άμεση ολοκλήρωση του αποχετευτικού συστήματος, πανελλαδικά και στην Αττική, και σε επίπεδο δευτεροβάθμιου (βιολογικού) ή και τριτοβάθμιου καθαρισμού (πρόσθετη φυσικοχημική επεξεργασία της εκροής). Ανάληψη του αντικειμένου, μαζί με τη διαχείριση των υδάτινων πόρων του υδατικού διαμερίσματος της Αττικής, από ενιαίο δημόσιο φορέα. Υποχρέωση των βιομηχανιών να προχωρούν σε πλήρη επεξεργασία των βιομηχανικών υγρών αποβλήτων τους, με την ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου και την επιβολή ουσιαστικών και άμεσων κυρώσεων.

Ο λαϊκός αγώνας αλλάζει τους συσχετισμούς

Τα παραπάνω εντάσσονται στο λαϊκό αγώνα που αλλάζει συσχετισμούς και κατευθύνεται στη λαϊκή εξουσία - οικονομία. Λαϊκή κατάκτηση είναι η μετατροπή των αναπτυξιακών πηγών και των πηγών πλούτου σε κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στη γη, στις πρώτες ύλες και στις πηγές ενέργειας, στα έργα υποδομής.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας θα μπορέσει να υπάρξει επιστημονικός, κεντρικός, πανεθνικός σχεδιασμός με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία. Θα υπάρξει πανελλαδικό σχέδιο ανάπτυξης που θα στοχεύει στην ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών της χώρας και των βασικών κλάδων της οικονομίας, στην κατοχύρωση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων με την πλήρη κατάργηση της εμπορευματοποίησής τους.

Κεντρικό σχέδιο ανάπτυξης που μπορεί να διασφαλίσει συνδυασμένα τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας στη σταθερή πλήρη δουλειά για όλους τους εργαζόμενους, στη στέγαση, στην ύδρευση, στην ηλεκτροδότηση, στη θέρμανση, στη μετακίνηση - μεταφορά, στην επικοινωνία των εργαζομένων.

Σχέδιο που θα δώσει ώθηση στους κλάδους της μεταποίησης και της αγροτικής παραγωγής σε κάθε περιφέρεια, απελευθερώνοντας τις ανεξάντλητες παραγωγικές δυνάμεις που υπάρχουν. Θα διασφαλίσει επίσης τους αναγκαίους πόρους, για να υπάρξει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία

ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑΣ

ΜΕΡΟΣ 1^ο: ΕΔΩ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΕΚΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η… ΠΛΑΤΕΙΑ;

Ακούμε και διαβάζουμε τελευταία όλους τους διεκδικητές του Δήμου Σαρωνικού να «δεσμεύονται» για τη δημιουργία σχολικών υποδομών. Η συνθηματολογία και τα παχιά λόγια είναι πολύ εύκολα, όταν το θέμα προσφέρεται για ψηφοθηρία, όμως τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Μια σύντομη λοιπόν αναδρομή στη δημιουργία των «σχολικών υποδομών» της Σαρωνίδας θα αποκαλύψει ότι η τενεκεδούπολη που τολμούν να αποκαλούν «σχολείο» αποτέλεσε όχημα για την απώλεια ή τον κίνδυνο απώλειας πολλών στρεμμάτων κοινόχρηστων χώρων. Συγκεκριμένα:

1) Έκταση 5 στρεμμάτων κοντά στην εκκλησία: Παρ’ όλο που είναι τμήμα δασικής, εντός σχεδίου, έκτασης (άλσους), το 1984 παραχωρήθηκε στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (Ο.Σ.Κ.) από το τότε Κοινοτικό Συμβούλιο (απόφαση 38/1984, Υποθηκοφυλακείο Κερατέας τόμος 276/αριθμός 44). Στη συνέχεια προωθήθηκε η έκδοση Προεδρικού Διατάγματος για να χαρακτηριστεί σαν «σχολικός χώρος» που όμως απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Επικρατείας (Πρακτικό Επεξεργασίας 41/1993), ακριβώς διότι επιχειρήθηκε μείωση και όχι αναδιάταξη κοινόχρηστου χώρου. Έκτοτε, κανένας δεν ανακάλεσε τη δωρεά και η έκταση παραμένει στην κυριότητα του Ο.Σ.Κ.!

2) Οικοδομικό Τετράγωνο 142 (Κέας-Αρμονίας-Αίγλης): Χαρακτηρίστηκε κοινόχρηστος χώρος με την τροποποίηση του 1972 (ΦΕΚ 86Δ/1972) για να αντισταθμιστεί η μείωση κοινόχρηστου χώρου λόγω ανέγερσης της εκκλησίας. Το 1991, το τότε Κοινοτικό Συμβούλιο (Πετρόπουλος, Μπίστικα κ.ά.) ανακάτεψε το Ο.Τ. 142 με τα «5 στρέμματα» και την υπόθεση του σχολείου, παρ’ όλο που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους: «Το Συμβούλιο (…) ομόφωνα τροποποιεί το ρυμοτομικό σχέδιο (Κ.Χ.) Σαρωνίδος στα Ο.Τ. 142Α – 142Β και 142 και χαρακτηρίζει τον παραχωρηθέντα από την Κοινότητά μας στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων χώρο των 5000 μ² με την 38/84 απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου στην περιοχή Ανατολικά της Εκκλησίας και στην οδό Κέας απέναντι από τα Ο.Τ. 6 – 22 και 23 (…) σα χώρο σχολικό». (απόφαση 88/1991). Ποια ήταν η κατάληξη; Σχολείο μπορεί να μην έγινε, όμως το Ο.Τ. 142 έγινε τελικά οικοδομήσιμο (ΦΕΚ 743Δ/1998).

3) Οικοδομικό τετράγωνο 49Α: Εκεί στεγάζονται σήμερα το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Χαρακτηρίστηκε σαν χώρος πλατείας το 1966 (ΦΕΚ 40Δ/1966), στη θέση της πλατείας που στο αρχικό σχέδιο πόλης προβλεπόταν στο (ευρισκόμενο ακριβώς απέναντι) Ο.Τ. 51. Το γεγονός αυτό ουδόλως εμπόδισε το ως άνω Κοινοτικό Συμβούλιο (Πετρόπουλος, Μπίστικα κ.ά.) να παραχωρήσει, το 1994, και αυτή την έκταση στον Ο.Σ.Κ., με το αιτιολογικό της «πρόχειρης λύσης» και της «τοποθέτησης δύο (2) λυομένων αιθουσών διδασκαλίας» (απόφαση 29/1994, Υποθηκοφυλακείο Κερατέας τόμος 376/αριθμός 286).

4) Οικοδομικό τετράγωνο 121: Είναι το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο έχουν γίνει «τα γήπεδα». Ένα μικρό μόνο μέρος του είναι οικοδομήσιμο, ενώ το υπόλοιπο είναι κοινόχρηστοι χώροι («Παιδική Χαρά», «Χώρος Αθλοπαιδειών», «Υπαίθριο θέατρο», «Πεζόδρομοι», «Χώρος Αθλητικών εγκαταστάσεων», ΦΕΚ 28Δ/2004 και 808Δ/2005). Η σημερινή Κοινοτική Αρχή, για να μην υστερήσει στο προσφιλές άθλημα της παραχώρησης κοινόχρηστων χώρων στον Ο.Σ.Κ., ανακοίνωσε την πρόθεσή της να γίνει το σχολείο σε 7,5 στρέμματα του Ο.Τ. 121 που, όπως προκύπτει από σχετικά έγγραφα (4046/2008 της Κοινότητας, ΕΓ32-Τ1/28231/2009 του ΟΣΚ), περιλαμβάνουν όχι μόνο το οικοδομήσιμο κομμάτι, αλλά και μεγάλο τμήμα του κοινόχρηστου χώρου.

Θα μπορούσε κανείς να πει: «Εντάξει, έγιναν λάθη αλλά, τουλάχιστον, είχαν καλή πρόθεση». Όμως, πρόκειται πράγματι για «λάθη»; Πρώτα-πρώτα, αυτή η γελοιότητα, η μία Κοινοτική Αρχή να λέει «εδώ θα γίνει το σχολείο» και να χαρίζει στον Ο.Σ.Κ. ένα δάσος, η επόμενη να λέει «όχι, εκεί θα γίνει» και να χαρίζει μια πλατεία, η μεθεπόμενη να χαρίζει ένα αθλητικό κέντρο κ.ο.κ. είναι απλώς «λάθος»; Αν είναι έτσι, ελπίζουμε ο μελλοντικός Δήμαρχος Σαρωνικού να μην κάνει «λάθος» και παραχωρήσει στον Ο.Σ.Κ. την κεντρική πλατεία, μια που δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο. Δεύτερον, υπάρχει και η πεισματάρα πραγματικότητα:

α) Εκείνα τα έρμα τα «5 στρέμματα πλησίον της εκκλησίας», γιατί δεν φροντίζουν να τα πάρουμε πίσω, μια και δεν θα γίνει εκεί το σχολείο; Η απάντηση του κ. Πέγκα σε σχετική ερώτηση του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων: «Τι σε πειράζει; Δέντρα είναι», μόνο σαν κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί.

β) Για το Ο.Τ. 49Α, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: Αντί να το αφήσουν ήσυχο, μέχρι να γίνει το σχολείο κάπου αλλού, αποφάσισαν, το 2008, εν μέσω της γνωστής σε όλους μας φημολογίας ότι «χάθηκαν οι τίτλοι της Κοινότητας» (σαν να ήταν ποτέ δυνατό να υπάρχουν τίτλοι για την Πλατεία Συντάγματος, ας πούμε), να διεκδικήσουν την κυριότητα με χρησικτησία (!) για να το ξαναδωρίσουν (!!) στον Ο.Σ.Κ (απόφαση 141/2008).

γ) Τον Ιούνιο του 2010, το Κοινοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να χαρακτηρίσει το Ο.Τ. 121 σαν «σχολικό χώρο». Διαβάζοντας την απόφαση αυτή (121/2010), μένει κανείς άναυδος. Τίτλος: «Χαρακτηρισμός Ο.Τ. 121 εκτάσεως 4.470 τ.μ. ως σχολικού». Κείμενο: «το Συμβούλιο (…) ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΟΜΟΦΩΝΑ εγκρίνει το χαρακτηρισμό του Ο.Τ. 121, ιδιοκτησίας της Κοινότητας ως σχολικού». Μπα! Τι λέτε ρε παιδιά; Ώστε είχε η Κοινότητα στην ιδιοκτησία της 4,5 στρέμματα, οικοδομήσιμα και κατάλληλα για σχολείο και, παρ’ όλα αυτά, χάριζε στον Ο.Σ.Κ. τον έναν κοινόχρηστο μετά τον άλλο; Εσείς πότε το ανακαλύψατε; πριν τη «χρησικτησία» ή μετά;

δ) Οι κοινόχρηστοι χώροι δεν αποτελούν ιδιοκτησία κανενός, ούτε καν της Κοινότητας και δε νοούνται δωρεές και χρησικτησίες. Αν όμως αποχαρακτηριστούν, τότε και τα «5 στρέμματα», και το «49Α», και το «121», τότε θα περιέλθουν, είτε στον Συνεταιρισμό, ο οποίος είναι ο αρχικός ιδιοκτήτης όλης σχεδόν της Σαρωνίδας (των εκτάσεων αυτών μη εξαιρουμένων) και θα έχει κάθε δικαίωμα να τα διαθέσει όπως θέλει, είτε στον  Ο.Σ.Κ., που επίσης έχει δικαίωμα να εκποιεί εκτάσεις που του ανήκουν. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιας εύνοιας και αν θα τύχουν, σε οποιαδήποτε από τις δυο περιπτώσεις, όσοι προσέφεραν τις καλές τους υπηρεσίες, το βέβαιο όμως είναι ότι, αν δεν κινητοποιηθούμε, οι ελεύθεροι χώροι της Σαρωνίδας θα γίνουν, αργά ή γρήγορα, τσιμέντο.

ε) Βέβαια, «το τερπνόν μετά του ωφελίμου», όπως λέμε. Αν γίνονταν τα πράγματα σωστά, δεν θα μπορούσε ο ένας Κοινοτάρχης να φυτεύει δυο τσίγκινες αίθουσες σε μια πλατεία και να λέει με νόημα στους γονείς: «Σας  έφτιαξα σχολείο», ούτε ο επόμενος να φυτεύει δύο ακόμα και να λέει: «Σας επέκτεινα το σχολείο».

Κλείνοντας (προσωρινά), οφείλουμε να συγχαρούμε τον κ. Φιλίππου και την κα Χριστοφάκη για την επιλογή των συνεργατών τους. Προφανώς αποβλέπουν να αξιοποιήσουν τις ικανότητες του κ. Πέγκα, της κας Μπίστικα, της κας Κόκκοτα και των «άλλων των παιδιών» στη «δημιουργία σχολικών υποδομών». Βέβαια, ο λαός μας λέει: «δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι».

Γιώργος Κωλέττης

Τάνια Γαλανοπούλου

ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑΣ

ΜΕΡΟΣ 2^ο: ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ; ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ.

Συνοψίζοντας την κατάσταση που παρουσιάσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, μπορούμε να πούμε ότι: με ευθύνη όλων των μέχρι σήμερα Κοινοτικών Αρχών και τίμημα την απώλεια ή τον κίνδυνο απώλειας κοινόχρηστων χώρων (5 στέμματα κοντά στην εκκλησία, Ο.Τ. 142, Ο.Τ. 49Α, Ο.Τ. 121), φτιάχτηκαν παράγκες για να παίξουν το ρόλο σχολείου, που όμως είναι εντελώς «ξεκρέμαστο». Και αυτό γιατί:

α) Στεγάζεται σε καταπατημένη πλατεία.

β) Το Γυμνάσιο, επιπλέον, στεγάζεται σε αυθαίρετο κτίσμα! (αν δεν είναι έτσι, τους προκαλούμε να παρουσιάσουν την άδεια οικοδομής στους γονείς, προκειμένου να ελέγξουν π.χ. τη στατική επάρκεια του κτιρίου).

γ) Ο χαρακτηρισμός της «βίλας Προκοπίου» σαν σχολικού χώρου, με απόφαση του Νομάρχη (ΦΕΚ ΑΑΠ/603/2009) είναι αστείος, όχι μόνο γιατί βαφτίζει «σχολείο» μια μονοκατοικία αλλά και γιατί, σύμφωνα με τη νομολογία (ΣτΕ 1256/2003, 813/2004, 3661/2005 κ.ά.), οι Νομάρχες δεν έχουν αρμοδιότητα για καθορισμό χρήσεων, ιδίως όταν πρόκειται για σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι, οποιοσδήποτε θίγεται από τη λειτουργία του σχολείου εκεί, μπορεί ευκολότατα να πετύχει ακύρωση της απόφασης.

δ) Ομοίως ακυρωτέα και παράνομη θα είναι και οποιαδήποτε τροποποίηση στο Ο.Τ. 121, αν προβλέπει μείωση και όχι ορθολογική αναδιάταξη των κοινόχρηστων χώρων. Ως προς αυτό όμως δεν έχει δρομολογηθεί απολύτως τίποτα, ούτε καν σε επίπεδο εξαγγελίας!

Έλεος πια! Κοτέτσι να ’φτιαχναν, πιο πολύ θα το μελετούσαν. Εντάξει, το να γίνει ένα σχολείο σωστά και σχεδιασμένα είναι δυσκολότερο από ένα κοτέτσι, αλλά όχι και το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου.

1) Ας ξεκινήσουμε από το πόσα και ποιας δυναμικότητας σχολεία χρειαζόμαστε. Αυτό το ζήτημα είναι καθαρά τεχνικό, αρμοδιότητας των ειδικών επιστημόνων, αλλά  προϋποθέτει σεβασμό στον σχεδιασμό της Σαρωνίδας σαν οικισμό 10.000 περίπου κατοίκων. Και αυτό γιατί, αν οι μεσίτες, οι εμποροσπιτάδες και οι εργολάβοι ξεσαλώνουν χτίζοντας παράνομα τριώροφα και τετραώροφα, τότε ο πληθυσμός και η ανάγκη για υποδομές πολλαπλασιάζονται και ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός «πάει περίπατο».

2) Συνεχίζουμε: Πού θα χτιστούν τα σχολεία αυτά; Η νομοθεσία αλλά και η κοινή λογική, απαιτούν την επιλογή των σχολικών χώρων με χωροταξικά και πολεοδομικά κριτήρια, αποκλείοντας τον καιροσκοπισμό και την ψηφοθηρία του κάθε «βλαχοδήμαρχου». Γι’ αυτό, αντί να παίξουμε τους πολεοδόμους, θα απευθύνουμε ένα ερώτημα προς την «ομάδα των 11» (προσοχή! όποιος κάνει οποιονδήποτε συνειρμό με τον τίτλο γνωστής κινηματογραφικής ταινίας, να κάνει αμέσως 10 μετάνοιες): Πετάξατε από το παράθυρο 100 χιλιάδες Ευρώ (και μάλιστα, από ίδιους πόρους της κοινότητας) για την ψευδεπίγραφη «μελέτη καθορισμού χρήσεων γης», μόνο και μόνο για να καθησυχάσετε τους αγαπητούς σας «επιχειρηματίες». Πώς και δεν σας πέρασε απ’ το μυαλό να κάνετε μια μελέτη για το ζήτημα του σχολείου;

3) Αν οι επιλεγμένοι χώροι είναι οικοδομήσιμοι, τότε αγοράζονται ή απαλλοτριώνονται. Αν είναι κοινόχρηστοι, τότε αντισταθμίζονται με απόδοση σε κοινή χρήση ίσης τουλάχιστον έκτασης και στην ίδια «γειτονιά» που και αυτή αγοράζεται ή απαλλοτριώνεται. Σε κάθε περίπτωση, αν πρόκειται για έκταση εντός σχεδίου, απαιτείται η τροποποίησή του και ο καθορισμός ειδικών όρων δόμησης με Προεδρικό Διάταγμα. Αν πρόκειται για έκταση εκτός σχεδίου, υπάρχει η δυνατότητα της «έγκρισης τοπικού ρυμοτομικού».

4) Στο επιχείρημα ότι «οι διαδικασίες αυτές είναι χρονοβόρες», ανταπαντούμε ότι χρονοβόρες είναι οι διαδικασίες που γίνονται «στα μουλωχτά» και υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες. Άλλωστε ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι, αν είχαν γίνει από την αρχή οι σωστές κινήσεις, στα 26 χρόνια που πέρασαν από το 1984 θα είχαν χτιστεί, όχι ένα, αλλά δέκα σχολεία;

5) Τέλος, θα μπορούσε να πει κανείς: «Καλά όλα αυτά, αλλά πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις αγορές ή τις αποζημιώσεις;». Σ’ αυτό, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

α) Η επίκληση του όποιου οικονομικού κόστους, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογεί διλήμματα του είδους «ή σχολεία, ή ελεύθεροι χώροι».

β) Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να αποχαρακτηρίσουν έναν ή περισσότερους κοινόχρηστους χώρους, τον Συνεταιρισμό, στον οποίον θα περιέλθουν οι εκτάσεις αυτές, πώς σκοπεύουν να τον αποζημιώσουν; Και ας μη μας πουν για «χρησικτησίες» και «ιδιοκτησίες της Κοινότητας», γιατί τέτοιες αηδίες απέναντι σε συμβόλαια, δε μπορούν να σταθούν.

γ) Πέρα από τα παραπάνω, στη Σαρωνίδα συμβαίνει μια πρωτοφανής κατασπατάληση χρήματος: Για τις 100 χιλιάδες, είπαμε ήδη. Να πούμε και για τις 70 χιλιάδες που στοίχισε η νησίδα; Να πούμε για το οικόπεδο στο Ο.Τ. 122, που αγοράστηκε το 2000, ποιος ξέρει για ποιον λόγο, έναντι 20 εκατομμυρίων (τότε) δραχμών; Να πούμε και για τις 410 χιλιάδες για «ανακατασκευή της παιδικής χαράς Ρόδου και Πάρνηθος», προφανώς με κούνιες από ατόφιο χρυσάφι; Τι να πρωτοπούμε και τι ν’ αφήσουμε…

Όλα όσα έχουμε ήδη αναφέρει, αποδεικνύουν σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο όχι απλώς ότι η «πρόβλεψη» και ο «σχεδιασμός» είναι άγνωστες λέξεις για τα σαΐνια που μας διοικούν και επιθυμούν να μας ξαναδιοικήσουν, αλλά ότι ποτέ δεν είχαν, ούτε έχουν σκοπό να φτιάξουν σχολείο. Και ακριβώς γι’ αυτό, προτίμησαν να οξύνουν περισσότερο τα προβλήματα, αποφασίζοντας εν κρυπτώ, μέσα στο κατακαλόκαιρο, την ίδρυση Λυκείου (απόφαση 129/2010)! Η παρουσία κατοίκων ή των Συλλόγων Γονέων κρίθηκε περιττή και το θέμα τέθηκε «προ ημερησίας διατάξεως». Έτσι, με τη συνήθη μέθοδο του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», «αποφάσισαν» ότι η Α΄ Λυκείου μπορεί μια χαρά να στεγαστεί στο «κτίριο της Κοινότητας» (το αυθαίρετο που λέγαμε). Το ότι την Α΄ Λυκείου ακολουθούν (συνήθως) η Β΄ και η Γ΄, ουδόλως τους απασχόλησε και το ερώτημα «ποιος είναι ο (μακροπρόθεσμος, έστω) σχεδιασμός για τη στέγαση του Λυκείου», όσο απαντήθηκε σε σας, άλλο τόσο απαντήθηκε και σε μας.

Στην παραπάνω απόφαση, μάλιστα, επικαλούνται και μια αγνώστων λοιπών στοιχείων «επιστολή 200 και πλέον γονέων, μελών του Συλλόγου Καθηγητών και μόνιμων κατοίκων», με την οποία «δηλώνουν την επιθυμία τους και την άμεση στήριξη και συμπαράστασή τους για την ίδρυση και λειτουργία Λυκείου το σχολικό έτος 2010-2011». Ως προς αυτό, θα μπορούσαμε να υπερθεματίσουμε, κι ας μην έχουμε στα χέρια μας καμία «επιστολή»: Την «ίδρυση και λειτουργία Λυκείου» επιθυμούν και οι 2102 (αποτέλεσμα απογραφής του 2001) κάτοικοι της Σαρωνίδας. Και λοιπόν; Αυτό,  τι σημαίνει; Να μην απομείνει κοινόχρηστος για κοινόχρηστος χώρος; Λύκειο να γίνει και «γαία πυρί μειχθήτω»;

Ας αφήσουμε τα αστεία. Δε μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε ότι υπάρχουν γονείς που δέχονται να τους χρησιμοποιούν σαν πιόνια στο παιχνίδι «ή θα γίνει το σχολείο στην πλατεία, ή δεν θα γίνει καθόλου». Γονείς που ξεχνούν τις ιλαροτραγικές σκηνές που διαδραματίστηκαν την Άνοιξη, όταν ο Διευθυντής του Δημοτικού ήθελε (δικαίως) να κλειδώσει το σχολείο-πλατεία ενώ τα παιδιά απ’ έξω απαιτούσαν (δικαίως και αυτά) να παραμείνει ανοιχτός ο ίδιος χώρος της πλατείας-σχολείου, όπου παίζουν μπάσκετ;

Εμείς πάντως, δεν θα πάψουμε να υποστηρίζουμε, σαν «ξεροκέφαλοι και δογματικοί» που είμαστε, ότι το σχολείο και οι κοινόχρηστοι χώροι δεν έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, αλλά αποτελούν δυο διακριτά και αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα όλων των κατοίκων της Σαρωνίδας (και όχι μόνο, φυσικά). Είμαστε οι τελευταίοι που θα αμφισβητήσουμε το δικαίωμα των παιδιών και των οικογενειών τους για σύγχρονο σχολείο, αλλά και οι τελευταίοι που θα δεχθούμε εκπτώσεις στα ίσα δικαιώματα της άθλησης, της αναψυχής και της  ποιότητας ζωής.

Όλη αυτή η υπόθεση του σχολείου της Σαρωνίδας, εκτός από τη σημασία της για την τοπική κοινωνία, μας διδάσκει και ένα «μάθημα»: η τακτική «κάθομαι στον καναπέ μου και περιμένω να μου λύσουν τα προβλήματα αυτοί που ψήφισα, ελπίζοντας μοιρολατρικά να αποδειχθούν τίμιοι και ικανοί», δεν βοηθάει ποτέ και σε τίποτα. Όχι, δεν αρκεί απλώς να ψηφίσουμε τους τίμιους και ικανούς, αλλά απαιτείται, πάνω απ’ όλα, να δίνουμε καθημερινά το αγωνιστικό παρόν ελέγχοντας, ενημερώνοντας και διεκδικώντας. Και επειδή οι προηγούμενες αναφορές περιέχουν ισχυρή δόση αυτοκριτικής, θεωρούμε τιμή μας να αγωνιστούμε στο πλευρό της «Λαϊκής Συσπείρωσης».

Γιώργος Κωλέττης

Τάνια Γαλανοπούλου

ΣΥΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΤΕΓΗ

Εργαζόμενοι, γονείς, εκπαιδευτικοί

Η μόρφωση είναι δικαίωμα και δεν το διαπραγματευόμαστε. Οι δυνάμεις που συναντήθηκαν στη Λαϊκή Συσπείρωση Σαρωνικού, δίνουν εδώ και χρόνια αγώνες για το σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια, χωρίς διακρίσεις και φραγμούς. Ένα σχολείο με ανθρώπινες αίθουσες και όχι κοντέινερ και ψευτοκατασκευές.

Σκέψου:

Οι Σαρωνιδιώτες, εδώ και 26 χρόνια, χορτάσαμε ψέματα και κοροϊδία! Ενώ το ζήτημα του σχολείου ήταν δήθεν επείγον, δεν έχει ακόμα βρεθεί χώρος για την ανέγερσή του! Δεν έχει γίνει ούτε καν μια σωστή και ολοκληρωμένη πρόταση! Το μόνο που έχουν καταφέρει αυτοί που ως τώρα ψήφιζες, είναι ένα σχολείο που δεν καλύπτει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες και μια πλατεία λιγότερη.

Αν τους επιτρέψεις να συνεχίσουν, θα χάσουμε και το σχολείο και την πλατεία.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κανένα από τα δύο.

Απαιτούμε και διεκδικούμε:

·         Σύγχρονο δημόσιο δωρεάν σχολείο, που να καλύπτει τις ανάγκες του λαού για πραγματική μόρφωση.

·         Την επιστροφή των «ξεχασμένων» 5 στρεμμάτων δάσους, που χαρίστηκαν στον Ο.Σ.Κ. γιατί κινδυνεύουν με εκποίηση.

·         Να μη χαθεί ούτε ένας κοινόχρηστος και κοινωφελής χώρος.

Σας καλούμε στην ανοιχτή συζήτηση της Λαϊκής Συσπείρωσης Σαρωνικού την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου και ώρα 7:00 μ.μ. στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων της Κοινότητας Σαρωνίδας για να μιλήσουμε για την Παιδεία στην εποχή του «Καλλικράτη» και το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων της περιοχής.

Τη συζήτηση θα ανοίξει ο υποψήφιος Δήμαρχος και επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Γ. Μπιθυμήτρης και θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις από γονείς και εκπαιδευτικούς της περιοχής.

Ανοιχτή συζήτηση στη Σαρωνίδα

Σας καλούμε στην ανοιχτή συζήτηση της Λαϊκής Συσπείρωσης Σαρωνικού την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου και ώρα 7:00 μ.μ. στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων της Κοινότητας Σαρωνίδας για να μιλήσουμε για την Παιδεία στην εποχή του «Καλλικράτη» και το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων της περιοχής.