Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο, μετά τη συνέντευξη τύπου του Πρωθυπουργού. Αντικείμενό της είναι ο χαρακτήρας των εκλογών της 7ης Νοεμβρίου: Άραγε πρέπει να ψηφίσουμε με «αυτοδιοικητικά» κριτήρια, τους πιο έντιμους και ικανούς; Ή μήπως πρέπει να ψηφίσουμε με «πολιτικά» και «κομματικά» κριτήρια, επιβραβεύοντας ή τιμωρώντας την Κυβερνητική πολιτική;
Το δίλημμα αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι παραπλανητικό: τα προβλήματα δεν χωρίζονται σε «τοπικά» και «πολιτικά». Για να το πούμε καλύτερα, τα τοπικά προβλήματα οφείλονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το αποχετευτικό. Γιατί το τοπικό αυτό πρόβλημα δεν έχει λυθεί εδώ και τόσα χρόνια; Η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και το γεγονός ότι οι μέτοχοί της προσδοκούν να κερδοσκοπήσουν ακόμα και από τα σκ… είναι άραγε άσχετο με το ζήτημα; Όμως, η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ έγινε δια νόμου και όχι με απόφαση κάποιου «ανέντιμου» ή «ανίκανου» Δημάρχου. Δεν είναι τοπικό, αλλά πολιτικό ζήτημα.
Δεύτερο παράδειγμα, το σχολείο της Σαρωνίδας. Τα καραγκιοζιλίκια της απερχόμενης κοινοτικής αρχής με τις «χρησικτησίες» και τις «δωρεές» κοινόχρηστων χώρων επέτειναν βέβαια ένα τοπικό πρόβλημα, αλλά η γενεσιουργός του αιτία πρέπει να αναζητηθεί στη μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση χωρίς πόρους, χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς υποστήριξη. Όμως, η Κρατική πολιτική του «ξεφορτωθείτε με και βγάλτε τα πέρα μόνοι σας» για ό,τι αφορά τις κοινωνικές υπηρεσίες, έχει αποφασιστεί διά νόμου και επομένως δεν είναι τοπικό, αλλά πολιτικό ζήτημα.
Τρίτο παράδειγμα, από την ανάποδη αυτή τη φορά: το περιβόητο Μνημόνιο προβλέπει εξοικονόμηση πόρων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ύψους 500 εκ. € ετησίως. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι οι περικοπές αυτές δεν θα έχουν αντίκτυπο στη λειτουργία των Κέντρων Υγείας; Δεν θα έχουν αντίκτυπο στις υπηρεσίες καθαριότητας, στη μεταφορά των μαθητών, στην οδοποιία και γενικά σε ό,τι ονομάζουμε «καθημερινότητα»;
Τέταρτο παράδειγμα, ο εφιάλτης των ελαστικών μορφών εργασίας, που αποφασίστηκε μεν «κεντρικά», αλλά υλοποιήθηκε «τοπικά», από πρόθυμους δημάρχους του δικομματισμού (με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, αν θυμάστε).
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα, νομίζουμε όμως ότι έχει ήδη γίνει φανερό, πως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λειτουργούν σαν διχασμένες προσωπικότητες. Δεν είναι δυνατόν ο άνεργος, ο μισθωτός, ο επαγγελματίας, που η κεντρική πολιτική τον οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην κρίση και στη φτώχεια, να γυρίζει το βράδυ στο σπίτι του και να μετατρέπεται σε «δημότη», ευελπιστώντας ότι η τοπική έκφραση της ίδιας αυτής πολιτικής θα του χαρίσει απλόχερα σχέδια πόλης, αποχέτευση και πλατείες.
Όμως, επειδή ούτε οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και Σύμβουλοι είναι διχασμένες προσωπικότητες, θα εφαρμόσουν όσα επιβάλλουν τα πολιτικά τους πιστεύω και οι κομματικές τους δεσμεύσεις. Υπάρχει άραγε περίπτωση οι υποψήφιοι του δικομματισμού, που είτε ανοιχτά είτε συγκεκαλυμμένα τάσσονται υπέρ του Μνημονίου, να απειθαρχήσουν στις επιταγές του; Να αντιδράσουν στην περικοπή κονδυλίων ή να αντιταχθούν στην (μυστηριώδη) «ρύθμιση των παραβιάσεων χρήσης γης» και στα 1500 εκατομμύρια € που έχουν προϋπολογιστεί από αυτήν; Είναι δυνατόν να υποστηρίξουν τους εργαζόμενους μιας επιχείρησης σε περίπτωση ομαδικών απολύσεων, πηγαίνοντας κόντρα στην «αύξηση του ελάχιστου ορίου ενεργοποίησης των κανόνων μαζικών απολύσεων»; Ασφαλώς όχι.
Σε ακόμα δυσκολότερη θέση θα περιέλθουν οι «ακομμάτιστοι», «πολυσυλλεκτικοί» και «ανεξάρτητοι» συνδυασμοί, αν πλειοψηφήσουν. Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου ότι έχουν τις καλύτερες δυνατές προθέσεις, όμως πιστεύουμε ότι θα βρεθούν να πατούν σε δύο βάρκες. Το γεγονός ότι στους συνδυασμούς αυτούς «συμμετέχουν άνθρωποι απ’ όλα τα κόμματα» είναι ακριβώς αυτό που θα τους εμποδίσει να αντιπαλέψουν συνολικά και αποτελεσματικά τα αντιλαϊκά μέτρα, που θέτουν το πλαίσιο λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Καταλήγουμε επομένως στο συμπέρασμα, ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι ούτε μόνο τοπικές, ούτε μόνο πολιτικές, αλλά και τα δύο μαζί. Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος υποψήφιος είναι «κομματικός» ή «υπερκομματικός», αλλά ποιες είναι οι πολιτικές του θέσεις. Ποιο κόμμα υποστηρίζει τον κάθε έναν και γιατί.
Πόσο μάλλον που οι εκλογές δεν τιμωρούν ή επιβραβεύουν, απλώς, την ακολουθούμενη πολιτική, αλλά παράγουν οι ίδιες πολιτικό αποτέλεσμα. Ας αναλογιστούμε το εξής: Οι αποφάσεις για νέες αυξήσεις στον ΦΠΑ και στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, περιμένουν έτοιμες στα υπουργικά συρτάρια. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες «ενέργειες για τη δεύτερη αξιολόγηση», που προβλέπει το Μνημόνιο. Αν τη βραδιά των εκλογών ο χάρτης της Ελλάδας βαφτεί πράσινος και μπλε, τότε τίποτα δεν θα εμποδίσει την υλοποίησή τους.
Αν όμως βαφτεί κόκκινος;
Τάνια Γαλανοπούλου και Γιώργος Κωλέττης
Υποψήφιοι της Λαϊκής Συσπείρωσης Σαρωνικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου